Net als veel van mijn cliënten maak ook ik verlies door. Nog maar kort geleden zijn mijn ouders, vier maanden na elkaar, overleden en mijn broer en ik zijn bezig met de afwikkeling van hun nalatenschap zoals dat zo mooi heet. Nadat we de tijd hebben genomen om alle persoonlijke spullen door onze handen te laten gaan hebben we het huis drie weken terug verkocht en wordt het eind deze maand overgedragen. Vandaag ben ik voor de laatste keer in hun omgeving.
Het is prachtig weer en in hun tuin waar ze zo graag zaten schijnt de zon. De clematis die ik jaar in jaar uit zag bloeien toont ook nu ook uitbundig zijn bloemenpracht. De hortensia die wij vorige maand gesnoeid hebben loopt alweer uit en ik weet dat zij van de zomer weer volop bloemen geeft zoals zij dat vroeger deed in de tuin van mijn opa en oma en na hun overlijden elk jaar in de tuin van mijn ouders. De musjes zullen met tientallen tegelijk komen en genieten van de zaden in de planten van de border, ze zullen schuilen in de hortensia en heel veel tsjilpen. Mijn ouders genoten er intens van en zorgden elke dag voor gevulde voer- en waterbakjes waar de musjes op hun beurt weer dankbaar gebruik van maakten.
Vandaag aanschouw ik het, voel ik de warmte van de zon in hun tuin en kijk naar de clematis terwijl mijn hart huilt. De tranen rollen over mijn wangen en mijn man slaat een arm om me heen. Het is oké om me niet oké te voelen hier en nu. Ik voel het verdriet van de laatste keer. Ik probeer mijn rouw te rouwen als het zich aandient en weet dat het volgende moment anders is, dat ook morgen weer anders is. Want rouw schommelt net als alles in het leven en het enige wat ik hoef te doen is rustig mee te schommelen. Zonder oordeel dat te voelen wat zich aandient en daarin lief en zacht voor mezelf te zijn.
Verstand en Gevoel
Leven en Dood
De afstand lijkt oneindig
Maar is hij wel zo groot
In het NU komen ze samen
Versmolten tot één geheel
Met elkaar verweven
Vallen ze je ten deel
Durf je ermee te zijn
Durf je ermee te leven
Durf je jezelf in harmonie
Aan het NU over te geven
- Yvonne -
Veel mensen vinden het moeilijk hun verdriet er gewoon te laten zijn. Ik leer mijn cliënten dat emoties erom vragen gevoeld en gezien te worden en noem dit ook wel het “lekker in je vel” principe. Voelen, Erkennen en Loslaten: Wanneer je emoties voelt en erkent, ze ziet voor wat ze zijn zonder erover na te denken of te piekeren, laten ze je vanzelf los...daar hoef je niet voor te werken. Het is een kwestie van overgeven aan het moment en aan de stroming van de energie.
Emoties kunnen zich op deze manier niet vastzetten zoals dat wel gebeurt bij het niet willen voelen met alle lichamelijke en geestelijke gevolgen van dien.
Voor naasten is het aandachtspunt er voor de mens met verdriet gewoon te zijn. Je hoeft het verdriet niet op te lossen of weg te nemen. Daarmee zeg je in feite dat het ongewenst is wat de ander voelt. Maar verdriet en rouw horen bij het leven en horen bij de liefde. Ze zijn er onlosmakelijk mee verbonden. Dus hoe moeilijk ook: omarm het verdriet, het verdriet van de ander en wat het bij jou oproept uit liefde voor de ander....
Wil je een mail ontvangen als mijn nieuwste blog online staat? Schrijf je dan even in via mijn website www.yvonnegrol.nl Onder mijn blogs vind je het formulier "op de hoogte blijven". Je krijgt (nog) geen bevestiging van je inschrijving maar ik zet je zeker op de lijst :-)