Vandaag is de verjaardag van mijn vader. Het is 4 jaar geleden dat wij in het hospice zijn laatste verjaardag samen vierden en hij van mijn moeder, die daar opgenomen was, een beeld van handen kreeg die symbool stond voor hun verbinding. Mijn vader vond het beeld prachtig en mijn broer en ik vonden het foeilelijk. Toen mijn vader 4 maanden na mijn moeder overleed werden deze handen verwerkt in het bloemstuk voor op zijn kist. We wilden het bij de crematie meegeven aan mijn vader. We vonden het een mooie gedachte en eerlijk is eerlijk dan waren we er ook maar vanaf ;-). Iets wegdoen wat zo betekenisvol was geweest voor hem vond ik namelijk echt heel lastig. Mijn broer had daar overigens minder moeite mee en ook dat is natuurlijk prima. Toen mijn broer en ik bij de oven stonden met de kist van mijn vader met daarop de handen werden die er door de medewerker van het crematorium afgehaald. Ander materiaal dan lichaam en kist mocht niet mee in de oven. Je snapt het misschien al; ik kwam na de crematie thuis met de handen. Nu 4 jaar later haal ik ze, net als elk jaar, tevoorschijn en brand ik er een kaarsje bij. In liefdevolle herinnering aan mijn paps.
Maar even terug naar het grote gemis. Ik leg altijd uit aan cliënten dat gemis schommelt. Het wordt vaak geraakt door speciale dagen zoals feest- en verjaardagen of door speciale gebeurtenissen waar je de ander graag bij had willen hebben. Ik leg ook altijd uit dat als het de ene keer “goed” gaat het niet automatisch betekent dat het een volgend keer weer goed gaat of andersom. En ook dat gemis zomaar ineens om de hoek kan komen kijken als we bijvoorbeeld iets zien of horen wat ons herinnert aan diegene die we missen. Rouw schommelt en het enige wat ons te doen staat is meeschommelen. Daar doen we onszelf echt het grootste plezier mee. De emoties zo puur mogelijk doorleven zonder oordeel en met het vertrouwen dat de golf van emoties weer afneemt, de storm bedaart.
Vandaag is het het 4e jaar dat we de verjaardag van mijn vader niet meer met hem kunnen vieren en ik heb het er moeilijk mee. Ik verlang naar de monchoutaart van mijn moeder en de zon in hun tuin met de bramen die tegen de schutting aan groeiden en rond deze tijd rijp werden. Ik zie de clematis voor me die altijd zo rijk bloeide maar nu natuurlijk allang uitgebloeid was en de musjes die er in overvloed tussen de struiken hun eten vonden en ik mis het. Ik voel de brok in mijn keel en de tranen in mijn ogen en voel vanochtend dat dit precies is wat ik altijd uitleg aan mijn cliënten; als het 3 jaar echt oké voelt kan zomaar ineens rouw weer even aan je deur kloppen. Dus vandaag ben ik extra lief voor mezelf. Ik laat mijn tranen gaan. Zet de handen op een kastje met een kaarsje en wat bloemen en schrijf. Schrijven is voor mij helend. De lach (over die handen en hoe ik ze mee naar huis nam) komt naar boven en de traan omdat ik mijn ouders deze weken even heel erg mis en het is oké. De hoofdpijn die op kwam zetten door het vasthouden van de emoties zakt weg. We gaan bij de bakker tompoucen halen. Een tompouce waarmee mijn ouders elke woensdag de week braken omdat het dan bij de bakker tompoucendag was en die we ook op zijn uitvaart aten met de familie. Zo haal ik ze weer even dichtbij en doorleef ik, net als mijn cliënten, mijn rouw. En als rouw en gemis zich op deze manier voldoende gezien weten ga ik met twee lieve mensen naar het strand en geniet. Rouw schommelt en ik, ik schommel rustig mee 💖
Comments